Ziekenhuis deel II

Afgelopen donderdag ben ik geopereerd aan mijn hoofd. De doorgang van mijn luchtweg naar mijn voorhoofdsholte is vrij gemaakt, zodat vuiligheid die erin gekomen is, er ook weer uitkan. Er zat een klein flapje kraakbeen in de weg, dat dit voorkwam.

Het betrof een dagopname, dus ik mocht donderdag ook weer naar huis. Mijn hele neus was volgestouwd met tampons, om het bloeden tegen te gaan. Mocht er toch nog troep langs of doorheen komen, dan zat er nog een gaasverbandje onder mijn neus geplakt om ook deze troep op te vangen.

Gelukkig kreeg ik een voorraadje gaasverbandjes mee, om zo het betreffende noodlapje te kunnen verschonen, indien nodig.

Nu wil het toeval dat op de dag van mijn opname, de temperatuur in Nederland omhoog geschoten is. ‘Ineens’ was het rond de 30 °C. En laat het bloed en wondvocht nou net niet lekker stollen bij zulke temperaturen.

Zaterdag heb ik dus nog maar even contact opgenomen met het ziekenhuis, omdat de tampons in mijn neus volledig verzadigd leken. Omdat er op dat moment niemand aanwezig was op de afdeling dagverpleging en de arts/verpleegkundige die ik aan de telefoon kreeg het lastig vond, om de situatie te beoordelen, werd ik toch maar verzocht om naar het ziekenhuis te komen. Zodoende kon de situatie beter beoordeeld worden.

Eenmaal in het ziekenhuis is mijn oorlogswond opnieuw beoordeeld door een arts. En na overleg met de KNO-arts rsadde zij mij toch aan om een nachtje te blijven ter observatie.

Fluit.

Daarmee had ik even geen rekening gehouden… Maar goed, Als het ziekenhuispersoneel van mening is dat ik beter een nachtje opgenomen kan worden, dan is dat zo.

Ik ben daarom maar direct gebleven en moeder de vrouw heeft nog wat spulletjes voor me gehaald.

Ik lag alleen op een 4-persoons kamer en kon daarmee best leven. Helaas duurde die pret niet lang, want Rachida en Faris hadden hun hielen nog niet gelicht, of er kwam een tweede patiënt op ‘mijn’ kamer te liggen.

Een paar uur later is de hut helemaal volgegooid en lagen we met zijn vieren op de kamer. #jammer.

Ik heb nog even geprobeerd om wat TV te kijken en heb uiteindelijk besloten dat het tijd was om te gaan slapen.

Nou ja, slapen… de meneer tegenover me heeft het begrip herrie maken een nieuwe betekenis gegeven. Daarnaast werden er binnen een uur nog twee mensen de kamer ingereden, waarvan de één nog luidruchtiger sliep dan de ander. Ik geloof dan ook dat ik de enige ben die de hele nacht geen oog heeft dichtgedaan.

Straks komt de KNO arts zelf nog langs om de situatie te beoordelen, hopelijk slaap ik vannacht weer gewoon thuis.