Ik was al een paar weken niet meer bij mijn vader geweest. Drukte thuis, stukje zelfbescherming… Wie zal het zeggen? Vrijdag werd ik gebeld door mijn zus. Zij vertelde me dat mijn pa een longontsteking had opgelopen en hij er zo mogelijk nog slechter aan toe was dan voorheen.

Vrijdagavond heb ik nog verschillende keren gebeld naar het tehuis waar hij zat. Ik kreeg niemand aan de telefoon. Zaterdag er naartoe dan maar. Zaterdag was alleen ook het feest van de Goedheilig Man bij mij op het werk. Faris keek er al weken naar uit, dus ik wilde hem dit niet ontnemen. Dus zaterdag eerst maar naar het werk.

Sinterklaas wordt duidelijk ook een dagje ouder, want het gaat allemaal niet meer zo snel. Poeh hé, wat duurde dat allemaal lang… Maar goed, toen eenmaal een uur of 3 later de buit binnen was voor Faris en hij weer helemaal gelukkig was met al het moois dat hij had gekregen, konden we naar huis en ik kon direct richting Den Haag.

Je zag er nog slechter uit dan ik me had kunnen voorstellen en lag erg te gorgelen als gevolg van de longontsteking die je had opgelopen. Het was duidelijk de laatste fase die je was ingegaan. Je slikreflex was zo goed als weg, je kreeg het slijm ook niet opgehoest. Het was echt een rot gezicht en -gehoor. De verpleegkundigen kwamen je Morfine geven, want een simpele Paracetamol was niet langer toereikend.

Ik heb nog een paar uurtjes bij je gezeten en tegen je aan zitten praten. Toen ben ik met een enorm k*tgevoel naar huis gegaan.